Op een unieke reis door de uitgestrektheid van Namibië

Aangekomen op het vliegveld Hosea Kutako kon ik nog steeds niet geloven dat ik 48 uur geleden nog thuis zat en nadacht over het boeken van een vlucht die minder dan 24 uur later vertrok. Dit was opgelost toen ik mijn koffer ophaalde bij de bagageband in Namibië en op zoek ging naar de juiste transfer.

Naankuse heiligdom 

Ik bracht de eerste dagen door in het Naankuse Wildlife Sanctuary, een opvangcentrum voor gewonde en verweesde dieren die in de Namibische wildernis voorkomen. Hier krijg je niet alleen veel inzicht in de verschillende projecten van het heiligdom, maar draag je ook actief bij aan het scheppen van een nieuw thuis voor de dieren.

Bij het begin word je in groepen verdeeld, die tijdens de tijd ter plaatse niet veel veranderen. Maar uiteindelijk hangt dit altijd af van hoe lang of kort je in het heiligdom blijft. Als groep neem je deel aan verschillende activiteiten. De dagen in het heiligdom zijn verdeeld in twee activiteiten per dag, die dagelijks rouleren, zodat iedereen de kans krijgt aan een bepaalde activiteit deel te nemen en elke dag nieuwe avonturen in petto heeft.

De activiteiten zijn zeer gevarieerd. Behalve het schoonmaken van de omheiningen, op wildtellingen gaan en het wild voeren, heb je ook de gelegenheid neushoorns of olifanten op te sporen, een cheetah run mee te maken of voedsel voor de dieren te bereiden. Let wel, hier worden niet alleen groenten en fruit bereid, maar ook het vlees voor de grotere dieren in het heiligdom, waaronder wilde honden, leeuwen, cheeta's, luipaarden en hyena's. Dus moet de rare kip gesneden worden en hoewel dat niet ieders kopje thee is, word je snel teruggebracht tot de realiteit dat niet overal bereid voedsel uit de supermarkt komt.

Overnachten doe je in tentenhutten en ik wijs er graag op dat een Namibische winter extreem koud kan zijn. Hoewel je voorzien bent van dekens en slaapzakken, moet je overwegen warme kleren mee te nemen voor de ochtenden en avonden van mei tot september en je niet laten misleiden door de dagtemperatuur van 25 °C graden. 

Het heiligdom is verdeeld in twee vrijwilligerskampen en hoewel het Bush Camp op 15 minuten lopen van het heiligdom ligt, heb je er niet alleen het voordeel van een uitstekende Wi-Fi-verbinding, maar ook van een waterpoel vlak bij het zwembad. Dit betekende niet alleen dat we af en toe kudu's zagen, maar ook giraffen op weg naar het ontbijt.

Etosha

Terwijl je in het heiligdom alleen een bepaalde selectie dieren te zien krijgt, heb je in Etosha Nationaal Park weer een kans om een grotere selectie dieren te zien. Na de eerste zeven dagen gingen we dus naar het noorden van Namibië. Als je bang bent dat je geen zebra's zult zien, kun je gerust zijn. Behalve springbok en steenbok zul je ook zebra's niet kunnen missen.

Het nationale park is 22.270 km² groot, dus je kunt er gemakkelijk de hele dag doorbrengen. Je kunt beginnen bij het eerste straaltje zonlicht en je moet tegen zonsondergang terug zijn bij de poort. Hoewel het een beetje als een sprookje klinkt, is de regel dat je in het nationale park niet mag overnachten, tenzij je in een van de weinige lodges ter plaatse verblijft.

Behalve leeuwen en hyena's kon je ook veel giraffen waarnemen en hoewel het op het eerste gezicht misschien niet opvalt, lopen giraffen, in tegenstelling tot veel andere dieren, niet diagonaal met hun poten, maar in een pasgang. In deze gang verplaatsen de dieren zich door de benen van de ene kant op te tillen en dan de andere. Hoewel giraffen even snel kunnen rennen als leeuwen, wekken ze de indruk dat ze dat in slow motion doen.

Als je geluk hebt, kun je zelfs een glimp opvangen van een neushoorn of twee. Hier waarschuwt de gids je echter om foto's niet direct te delen als je ze met je camera gemaakt hebt. Dit komt omdat camera's de locatie direct bij de foto's opslaan en als je de foto's openbaar plaatst om te downloaden, kun je deze locatie naderhand zien. Stropers maken van deze mogelijkheid gebruik om erachter te komen, waar de dieren zijn en er op jagen. Wie had gedacht dat er een onzichtbaar gevaar schuilgaat in onze foto's?

Met zoveel indrukken van dieren is het natuurlijk moeilijk te zeggen wat je het mooiste vond in het Nationaal Park, maar mijn absolute hoogtepunt was een kudde olifanten bestaande uit 23 olifanten en vier olifantenkinderen die op nog geen twee meter afstand van ons de weg overstaken.

Namib Woestijn

De laatste halte van de Namibië reis was de Namibische Woestijn in het zuiden van Namibië. Het is echt opmerkelijk om te zien hoe het plaatselijke landschap verschilt naargelang het deel van het land waar je bent. Terwijl je in het noorden meer droge savanne vindt, is de bruyère savanne zeer aanwezig in de centrale, oostelijke en noordelijke streken. Het zuiden, daarentegen, wordt gekenmerkt door woestijnen en halfwoestijnen.

Hoewel je in de Namibische woestijn niet al te veel doornen zult vinden, kun je er zeker van zijn dat je, in tegenstelling tot hier, heel wat zand meeneemt. Een van de laatste stops van de reis was om duinen te beklimmen. Er waren hier in totaal drie duinen om uit te kiezen: Big Daddy, Big Mama en Dune 45. Big Daddy in Deadvlei wordt beschouwd als de hoogste duin van Namibië en kan een hoogte bereiken van 325 m tot 380 m. Wie zich hierdoor niet laat afschrikken en ook niet door de 45 minuten die het duurt om deze duin te beklimmen, wordt beloond met een fenomenaal uitzicht. De afdaling van de duin is in een mum van tijd onder de knie en doet je alle inspanning van de beklimming vergeten.

Deadvlei is niet alleen bekend om zijn duin, maar ook om de verdroogde, dode kameeldoornbomen die omringd worden door de rode duinenzee van de woestijn. Deze zijn ideaal als fotomotieven. 

Wie nog energie en kracht heeft kan Big Mama in de Soussousvlei beklimmen of zich voorbereiden op Dune 45. Er is één voordeel aan al dit beklimmen van de duinen - verrassend genoeg heb je de volgende dag geen spierpijn.

Een avontuur loopt ten einde

Op de terugweg naar Windhoek maakten we een snelle stop in Solitaire, waarvan bekend is dat het de lekkerste appeltaart van Namibië (de wereld?) heeft. Hoewel ik persoonlijk die van mijn oma lekkerder vind, kan ik toch iedereen aanraden de appeltaart te proberen. 

Terug in Windhoek maakte ik van de gelegenheid gebruik om de plaatselijke Kunstnijverheidsmarkt te bezoeken en gebruikte de tijd tot mijn vlucht om de afgelopen dagen te overdenken. Ik had mezelf immers 16 dagen geleden nog niet in Namibië gezien en zo snel als ik besloten had, dit avontuur was de gebeurtenis al voorbij. Maar één ding is zeker, deze zal ik niet gauw vergeten.