Geschreven door @cori_explore 

Onze ambassadeur Cori heeft ons op de TripLegend Kyrgyzstan avontuur en hield een dagboek bij. Laat je door haar meenemen naar de indrukwekkende werelden van het Centraal-Aziatische land en krijg een schilderachtig voorproefje van Kirgizië.

Cori heeft al veel reiservaring. Ze reisde tot nu toe naar 45 landen, waarvan 29 in Europa, 6 in Azië, 6 in Amerika en 4 in Afrika. Een wilde reis waar we nu deel van mochten uitmaken. Met duurzaamheid in gedachten, wereldminnende en bruisend van reistips, schrijft ze over haar ervaringen.

Cori's Reisverslag - Je Avontuur in Kirgizië

Ik zat zenuwachtig op het vliegveld. Mijn allereerste vlucht alleen zat er dus aan te komen. Het komt wel goed, hield ik mezelf voor als een soort mantra. Zo vaak als ik in mijn leven gevlogen had, zou ik ook deze vlucht onder de knie moeten krijgen. Het misselijke gevoel werd afgewisseld door pure anticipatie. Een rollercoaster van emoties ging al voor de tiende keer rond in mijn lichaam.

Het boarden begon en zo ook mijn avontuurlijke reis naar Kirgizië.

De eerste vlucht van Düsseldorf naar Istanbul verliep zonder problemen. Toevallig was ik direct bij de juiste poort gaan zitten. Ik wist dat anderen uit de groep met mij op de volgende vlucht zouden zitten. Dus hield ik de wacht tot ik ze gevonden had. Toevallig was ik bij de juiste poort gaan zitten. Ik wist dat er anderen uit de groep met mij op de volgende vlucht zouden zitten. Dus hield ik de wacht tot ik ze gevonden had. Het was erg leuk en geruststellend dat ik sommigen van de groep al kende.

We hadden niet veel tijd om te kletsen. De volgende vlucht kwam eraan. Istanboel - Bishkek, een nachtvlucht van 5 uur. Ik maakte het me zo comfortabel als ik kon in een vliegtuig en dommelde in. Een schok schokte me uit mijn korte dutje. Het gordelteken knipperde, wat betekende dat er turbulentie op komst was. Turbulentie was een understatement. Het voelde als vliegen in een orkaan. Ik klampte me een hele twee uur aan de armleuningen vast. Had ik al gezegd dat ik vliegangst heb? Het halve vliegtuig leek naar het toilet te rennen. Een blik naar links op het gezicht van het kleine kind liet geen goede speculaties toe. Na een korte schreeuwbui was het klaar. Niet alleen de ouders, maar de hele vloer lag overhoop. Eindelijk naderde de landing. Puhh....done.

Welkom in Kyrgyzstan.

Dag 1:

De intocht verliep zonder problemen. Het duurde maar een paar minuten voor er een nieuw stempel op mijn paspoort verscheen en mijn koffer maakte al zijn rondjes op de transportband. Ik wachtte op de rest van de groep. Samen gingen we de aankomsthal in en zochten naar het bordje Triplegend. Meteen werden we belaagd door talloze taxichauffeurs. Een beleefd "Nee, dank je." was genoeg om ze af te schudden. En daar stond hij, onze gids Pavel. We werden hartelijk begroet. Onze chauffeur Emil stouwde de bagage in een mum van tijd op. De rit van het vliegveld naar de stad duurde ongeveer 40 minuten. Ik keek uit het raam alsof ik in trance was. Koeien en paarden sierden de berm. Ik was dus echt in Kyrgyzstan aangekomen.

Ik had geen tijd voor veel gedachten. In het Garden Hotel Bishek nam ik mijn intrek in mijn eenpersoonskamer en sprak af om de anderen te ontmoeten. Ik gebruikte het goede uur voor een klein powernapje. De wekker wekte me uit mijn sluimering. Het tijdsverschil was 4 uur. De jetlag was dus niet zo schokkend. Ik miste nog slaap door de vlucht. In de supermarkt er tegenover was een wisselkantoor en ook verschillende geldautomaten.

We bestelden een taxi, waarvoor we een hele € 2 betaalden, om naar het centrum van de stad te gaan, 10 minuten verderop. Op een plein lieten we ons eruit gooien. Ik, nog steeds zichtbaar in de war, was natuurlijk mijn camera in het hotel vergeten. Typisch iets voor mij. Ik probeerde de eerste indrukken vast te leggen met mijn mobiele telefoon. We liepen door een park. Hier kon jong en oud zich vermaken. En voor ik het wist zat ik in een reuzenrad. Ik lijd aan een heel erge hoogtevrees. Waarom zat ik daar eigenlijk? Dus al na een paar minuten had de groepsdynamiek een effect op me, als een soort toverdrank. Ik voelde me niet goed, maar gelukkig flipte ik ook niet. We slenterden verder door de straten in de prachtige zonneschijn. Plotseling voegde een straathond zich bij ons. We noemden hem liefkozend Felix.

Felix volgde ons overal waar we gingen. We streken neer bij een pub midden op het groen. Felix maakte ook van de pauze gebruik om een dutje te doen in het groene gras. En wat was dat dat langs mijn broekspijp omhoog kroop? Ik keek in de priemende ogen van een kleine eekhoorn, wiens oren heen en weer fladderden in de wind. Ok. Bishkek gaf alles en had me op dag één al helemaal betoverd. Plotseling rolden dikke grijze wolken binnen. Wegkruipend van de pub keken we toe hoe Felix nog eens met de eekhoorn speelde. Ons hart bloedde, maar we hadden nog een hele rondreis voor de boeg. Terug in het hotel regende het pijpenstelen. Ik rustte nog twee uur uit voor onze hele groep die avond bij elkaar kwam voor het avondeten. Elkaar leren kennen was geweldig. Uitgeput en weldoorvoed ging ik 's avonds naar bed en keek uit naar het avontuur dat de volgende dag in alle ernst zou beginnen.

Dag 2:

Ik kwam verrassend goed uit bed. Na een stevig ontbijt duwde ik mijn koffer naar beneden, naar de parkeerplaats van het hotel. Emil was al bezig de bagage van 9 reizigers op te bergen. We zouden op tournee gaan in een minibusje. De kofferbak had niet veel bergruimte, maar Emil was een meester in het spelen van Tetris.

Iedereen zocht een zitplaats en van daaruit begon de reis naar het onbekende Kirgizië.

Iedereen keek betoverd uit het raam. De een of de ander drukte zijn neus tegen het raam. Er was zoveel te zien. Vrouwen beschilderden de stammen van de bomen aan de kant van de weg met witte kalk om ze tegen ongedierte te beschermen. Grazend vee langs de weg is er ook even normaal als ruiters midden op de weg. We kregen een eerste indruk van de wilde kant van het land. Ons minibusje slingerde langs de Zijderoute bij de Kazachse grens naar het Issyk Kul meer. Aan de andere kant van de weg wachtte een kilometerslange rij vrachtwagens om de grens met Kazachstan te mogen passeren. De Zijderoute is ook vandaag nog een belangrijke handelsroute.

We stopten bij een rivier in de bergen en dronken koffie en thee. Overigens is het beste toilet in Kyrgyzstan de natuur. Ik gebruikte de tijd om een eerste vlucht te wagen met mijn drone (ook wel liefkozend een vliegend draakje genoemd). Nu al was ik weggeblazen. Onze volgende stop was in Kyzyl Tuu. Het busje stopte midden in een klein dorp. Daar lunchten we met een Kirgizische familie. Daarna kregen we op de boerderij te zien hoe een traditionele yurt gebouwd wordt. Iedereen hielp mee, zodat de yurt in een paar minuten klaar was.

Zo hadden we ons de eerste teamtaak zo goed mogelijk eigen gemaakt. Gesterkt slingerde het busje door een weg omzoomd door bergen. In het midden van nergens stopten we. Uhhh, daar zag ik twee prachtige arenden. Opgewonden haastten we ons uit de bus. Onze gast was een van de laatste adelaarsjagers in Kyrgyzstan. We leerden veel interessante feiten over de adelaarsjacht en de traditie. Zo'n gouden adelaar was erg indrukwekkend. We mochten het allemaal vasthouden.

Wauw, er zat zeker 7 kg aan mijn arm, die ik na korte tijd niet meer kon ophouden. Een dummy vos werd gebruikt om te illustreren hoe een arend jaagt. Als een klein kind, met fonkelende ogen en halfopen mond in verwondering, stond ik daar en keek naar de gouden adelaar. Zwijgend zweefde het door de lucht, om dan steil op zijn prooi neer te duiken als uit het niets. Op z'n laatst waren nu de eerste honderd foto's al in de bus.

Met bezwaard hart moesten we afscheid nemen van de roofvogels. Ons minibusje vervolgde zijn weg naar het Bel Tam joertenkamp. Het had een beetje een klassetrip karakter, in positieve zin natuurlijk. De meisjes brachten allemaal de nacht door in een yurt en de jongens natuurlijk ook. Er stonden knusse bedden op de vloer van de yurt en een kachel verwarmde de tent behoorlijk. Toiletten en douches waren buiten, zoals op een camping. Op de achtergrond van de yurts schitterde het prachtige Issyk Kul meer in de schemering. Na een heerlijk diner vertelden we elkaar rond het kampvuur vele verhalen over onze reizen. Terwijl we onze yurt nog eens aan het luchten waren, sloop een van de kleine katten naar binnen. Ze bleef de hele nacht bij ons, wat ons allemaal erg blij maakte.

Dag 3:

Kort voor 6 uur 's morgens kropen we met de meisjes naar het Issyk Kul meer, dat eigenlijk maar een paar passen verderop lag. Terwijl sommigen hun bloedsomloop op gang brachten door te ijsbaden, keek de rest romantisch naar de zonsopgang en genoot van de vredige sfeer en de stilte van de natuur. Een perfecte ochtend in Kyrgyzstan.

Na het ontbijt werden tas en bagage opgeborgen. Er waren een handvol hoogtepunten op ons dagschema.

Paarden weer op pad. Zal ik tijdens de reis aan deze aanblik wennen?

De auto stopte in een adembenemend berglandschap. Naar het uitzicht: sappige groene weiden strekten zich kilometers lang uit tot een dennenbos en eindigden tenslotte met besneeuwde toppen. Het bevalt me wat ik zie en de rest van de groep zag er ook opgewonden en tevreden uit. Onze gids Pavel sprintte vooruit. Hui, hij heeft echt een snelle strakke pas. Iedereen beklom het Shatyly uitzichtpunt in zijn eigen tempo.

Bij een kopje thee genoten we van het uitzicht op het blauwe Issyk Kul Meer, dat van hier boven leek alsof we naar zee keken. De zon was vandaag op zijn mooist. Eerst kleedden we ons uit voor we aan de terugweg begonnen. Voor we de bus in gingen, moesten we met Emil in de rij gaan staan. Gewapend met een handbezem borstelde hij het vuil van onze kleren. Schoon vervolgden we onze weg.

Amper een uur later landden we figuurlijk op Mars. Knijp me. We liepen door een bizar landschap van rode rotsen. Nee, ik ben niet in de VS, ik ben echt in Kyrgyzstan. Zoiets had ik hier niet verwacht. Fairy Canyon is een van mijn landschappelijke hoogtepunten van de reis. Mysterieuze sculpturen en rotsformaties loeren om elke hoek. Stilte. Er was hier gewoon niemand behalve onze groep. Mijn vliegende draak had er puur plezier in rond te vliegen en buitengewone kiekjes te maken.
Zoals altijd gaat de tijd het snelst voorbij op zulke bijzonder mooie plaatsen. Opnieuw beklommen we een steile heuvel en genoten van het laatste uitzicht op dit Martiaanse landschap.

Rust? We hadden honger naar nieuwe indrukken. Wat stond ons nu te wachten? De auto stopte bij een onopvallende weg. Het enige wat we zagen was een riviertje en een rots. We schoven een paar meter voorbij de rots. Daarachter wachtte ons een ander dromerig landschap. Rode rotsen rezen de hemel in. Alles was zo mooi groen en de eerste bloemen openden hun knoppen. De lente was hier al aangebroken. Het riviertje was in een paar stappen overgestoken. Nu klommen we een heuvel op. Kleine witte slakkenhuisjes lagen overal op de grond. Natuurlijk probeerde ik elk schelpje te vermijden. Van daarboven hadden we een prachtig uitzicht over de Zeven Stieren Vallei.

De dag eindigde in het Green Yard Hotel in Karakol. Het is een heel mooi familiehotel. Bij binnenkomst moet iedereen zijn schoenen uittrekken. Klassieke slippers waren voor iedere bezoeker beschikbaar. Ik had dat ook nog niet gehad, maar vond het echt geweldig. In de lobby waren kleine souvenirs en drankjes te koop. We zaten een tijdje bij elkaar voor de vermoeidheid ons inhaalde.

Dag 4:

De eerste zonnestralen kietelden me uit bed. Het weer beloofde een uitstekende dag. Vandaag stond een dagwandeling op het programma. We konden de oorspronkelijk geplande wandeling niet maken omdat de winter op grote hoogte nog steeds woedde. We vulden snel onze waterflessen bij de waterdispenser van het hotel en gingen op weg. Het startpunt was weer de Sevens Bull Valley, waar we de dag ervoor al geweest waren. En toen ging het boem. Een koe had onze auto geraakt. Gelukkig gebeurde er niets met het dier. Ik vraag me af of Emil het deukje in de voorkant van het spatbord net zo mooi vond als wij. Hij is dol op zijn busje en gelukkig was de deuk maar minimaal. We renden weg.

We passeerden een vervallen boerderij. Paarden en koeien zeiden ons om de paar meter gedag. Een havik cirkelde in de lucht. De dagwandeling zou 17 km lang zijn. Op weg gingen we. Gemotiveerd gingen we op weg. Zelfs de eerste heuvel was een uitdaging. Snuivend en snuivend sleepte ik me van heuvel naar heuvel. We sjouwden door kniehoge sneeuwvelden en sprongen van rots naar rots over woeste rivieren. Ik was de hoofdrolspeler in een documentaire over het natuurschoon in de bergen van Kyrgyzstan. Zo voelde het voor mij.

Op het hoogste punt van 2800 meter pakte Pavel zijn gasfornuis uit en zette verse thee. We hadden lunchpakketten van het hotel gekregen, die we nu plunderden. Na 6 uur deden mijn voeten en benen pijn. Onze troep moet er nogal amusant uitgezien hebben. Iedereen was uitgeput, maar zeer voldaan. We aten in het hotel en eindigden de avond met een biertje in de lobby.

Dag 5:

Vroeg in de ochtend waren we allemaal opgewonden en in grote verwachting. Vandaag was het buitenavontuur waar we naar uitkeken. We zouden tot 3880 meter hoogte rijden en het spookstadje Engilchek bezoeken.

Met twee jeeps reden we diep de bergen in. Het landschap was gigantisch. Een rivier doordrenkt van ijsschotsen raasde langs ons. De hoogtemeters bleven op de klok stijgen. Na korte tijd bevonden we ons in een besneeuwd landschap dat bedekt was met suiker. Stop.

Daar in de greppel lag een vrachtwagen geladen met een paard. Een andere stond naast de auto, evenals twee honden en drie mensen. Ze hadden onze hulp nodig. Ze hadden er de nacht doorgebracht en zaten vast in de sneeuw. Toen iedereen uitgestapt was en afstand hield. Onze jeep gaf alles en had nog steeds te weinig vermogen. We moesten de mensen met een bezwaard hart achterlaten. Hun uitkomst en redding? Onzeker.

Onze jeeps vervolgden hun weg. We kronkelden ons over de serpentines steeds verder de berg op. En tenslotte stopten we bij het hoogste punt op 3880 meter boven zeeniveau. Ik opende de deur, stapte uit en even stokte mijn adem. Terug commando. De lucht was zo ijl, dat ik weer even in de auto moest gaan zitten. Na een aantal keer diep in- en uitgeademd te hebben, voelde ik me heel goed. Ik had daarboven geen problemen meer.

De vliegende draak werd uitgepakt en vloog de ronde van zijn leven. Ik voelde me een beetje alsof ik in Game of Thrones was, voorbij de muur. Na een korte stop leidde de weg ons terug over de Chong Ashuu bergpas naar Sary Djaz. Na een korte tijd kwamen we bij de grens. Wat voor soort grens? Hier midden in de bergen is er een grenscontrole. Leg je camera's weg en haal je paspoorten tevoorschijn. We werden gecontroleerd en ze keken zelfs in de kofferbak. Je hebt een speciale vergunning nodig om verder de bergen in te rijden.

We waren ongeveer 70 km van de grens met China. Onze gidsen Timur en Aida waren natuurlijk goed voorbereid. Na een paar minuten passeerden we de grens en reden verder. We hadden de sneeuw achter ons gelaten en na korte tijd spotte ik de eerste marmot. Kijk daar, links en rechts. Onze auto was in rep en roer. Best schattig deze kleine jongens. Ik kijk graag naar dieren. Wat zullen we vandaag nog meer zien? Ik had de expeditiestand al lang op Aan gezet.

Na 5 uur bereikten we eindelijk onze bestemming. Vanaf een heuvel keken we neer op het spookstadje Engilchek. Met de sluiting van de tinmijnen verdwenen ook de bewoners. Een paar mensen wonen er nu nog en we zouden er nu een paar ontmoeten. Schoenen uit en de goede kamer in. Een van de leraren in Englichek nodigde ons uit voor de lunch. Het was heerlijk. Voor vleesliefhebbers was er iets met yak en ook wij vegetariërs zaten voldaan en vol.

Naar het toilet gaan werd een echt avontuur. Er was geen toilet in het huis zelf. We moesten een paar meter lopen en dan naar de eerste verdieping van een leegstaand gebouw gaan. Er waren open hokjes met een gat in de vloer. Ik was in deze wereld al op veel merkwaardige toiletten geweest, maar deze was beslist de vreemdste. Na de lunch bezochten we de school. De kinderen verwelkomden ons vreugdevol. Voor we 's morgens vertrokken, stopten we bij de plaatselijke supermarkt. Daar konden we schoolspullen kopen en snoep voor de kinderen. Mijn hart straalde, omdat ik zovele jaren als maatschappelijk werkster gewerkt had. De kinderen zwaaiden nog eens naar ons.

Het volgende punt stond op de agenda. Niet ver van het spookstadje Engilchek waren warmwaterbronnen. Het zag er zo onopvallend uit. Een bulderende rivier, veel grote stenen en, in het midden, glinsterend turkoois water en warmwaterbronnen.

Wie wilde kon een warm bad nemen en zich ontspannen. De enorme stenen dienden ook als een uitstekende kleedkamer. Voor we de bergen weer verlieten, bezochten we een verlaten tinmijn. Het was donker en stoffig. Het was goed dat onze mobieltjes voldoende licht gaven. De kleine sensatie was een geslaagde afsluiting. Op de terugweg spotte ik nog wat dieren, zoals herten en een yak. Dat was uitstekend. 4 uur later, vrij laat in de avond, bereikten we ons hotel in Karakol. Uitgeput en dolgelukkig viel ik die avond vroeg in slaap, vol verlangen naar de volgende dag en een nieuw avontuur.

Dag 6:

"Het geluk van deze aarde, ligt op de rug van de paarden!" Dat was ons motto voor de dag. Er werd een dagtocht te paard door de Karakol Vallei gepland. Vroeger zat ik in een paardrijclub en had zelfs een pony, maar ik had al vele jaren niet meer op een paard gezeten. Dat was te zien, tot ieders vermaak. Toen ik zo naar mijn warme hoed keek, wist ik niet zeker of hij me wel zou dragen. Goed. Ik probeerde me op het paard te slingeren, maar faalde jammerlijk. Oké, ik had hulp nodig. Zo had ik voor de eerste lach van de dag gezorgd. Eindelijk was het me gelukt mezelf overeind te hijsen. Al na een paar meter was het duidelijk dat dit niet ging lukken. De twee paardengidsen hadden dat ook opgemerkt.

Zonder verdere omhaal mocht mijn paardje van een vrije dag genieten, dus draafde hij gewoon naast ons mee en kreeg ik Samurai, een voormalig polopaard. Samurai en ik waren de perfecte match. Hij was een behoorlijke spierbundel en kon goed gestuurd worden. Een van de gidsen moest ook lopen, want ik had nu zijn paardje. Deze Siberische paarden zijn uiterst robuust. We gingen bergop en bergaf over weiden, stenen en door ondiepe rivieren. We moesten zelfs een gletsjer oversteken. Dat was pure waanzin.

Plotseling een gerommel van onweer in de verte. Gelieve af te stappen en je regenkleding aan te trekken. Bovenaan gestyled met een regencape vond ik een steen die me super van pas kwam als klimhulp. Slechts twee minuten later goot het naar beneden. Boven ons railde de hemel in luid gedonder. Er was geen doorgang bij een van de rivieroevers. Iedereen moest omkeren. Tijd voor een pauze. We schuilden onder de bomen, pakten onze lunch uit en warmden ons bij een vuurtje tot de regen verder trok. We reden met plezier terug. Ik vraag me af of we allemaal een beetje raar liepen na de 6 uur durende paardentocht.

's Avonds speelden we samen spelletjes, dronken bier en hadden gewoon plezier.

Dag 7:

Hoe snel ging de tijd voorbij. Wenend stapten we in ons busje. Onze reis stond op het punt te eindigen. Snel probeerden we deze gedachten opzij te schuiven. In Karakol bezochten we na het ontbijt een oude Orthodoxe houten kerk. Het was zo mooi versierd en de zon hulde het in een prachtig licht. Bloeiende kersenbomen pasten perfect in het landschap. We stonden te popelen om binnen een kijkje te nemen. Voorzichtig openden we de deur. Hallo, jongens, sorry dat ik jullie stoor. Een bisschop en 6 andere mensen wendden zich tot ons. Zeker genoeg barstten we in een soort massa uit elkaar. We maakten ons snel uit de voeten, alsof dat het binnenstormen ongedaan zou maken.

In een handwerkwinkeltje kochten we enkele leuke souvenirs om mee naar huis te nemen. Er waren dieren van vilt en ander typisch Kirgizisch handwerk. De aankoop steunt sociale projecten, wat ik bijzonder goed vind.

Emil manoeuvreerde zijn busje behendig over de wegen langs het Issykkul meer, zoals hij alle dagen daarvoor gedaan had. Een laatste blik op het schitterend blauwe water en het was uit ons gezichtsveld verdwenen. We hadden het op één na grootste bergmeer op aarde al eens omzeild. Het volgende hoogtepunt lag verborgen midden in de bergen. Vanaf een uitkijkpunt genoten we van het uitzicht op een ander meer, het Orto Tokoy meer. De blauwe kleur van het water was weer erg indrukwekkend.

De voorlaatste halte op onze reis was in Kochkor. Daar sliepen we in een guesthouse. De kamers waren authentiek ingericht en een kachel zorgde voor een behaaglijke warmte. Kochkor wordt omlijst door een geweldige bergachtergrond. Voor we onze kamers betrokken, stopten we bij de werkplaats van Altyn Kol. Daar toonden twee oudere dames ons en legden uit hoe je een traditionele shyrdak (tapijt) maakt. We mochten allemaal een handje helpen, wat erg leuk was. Na het eten was het al donker.

Dag 8:

Ik werd vroeg in de ochtend naar buiten gedreven. De eerste zonnestralen verlichtten de bergen op magische wijze. De katten in de tuin sliepen nog. Ik genoot van een moment van rust. Na het ontbijt reden we terug naar Bishkek voor onze laatste stop. Om 11 uur stonden we al midden op de plaatselijke markt. Het was een drukte van jewelste en verwarring. Ik ben dol op plaatselijke markten. De verschillende geuren daagden mijn olfactorische synapsen behoorlijk uit. We kregen genoeg tijd om op eigen houtje door de steegjes te slenteren en het gewone leven te ervaren. Terug in ons hotel van het begin van de reis, namen we meteen een taxi terug naar de stad. In de pub dronken we op de laatste dag en hielden een oogje in het zeil voor onze dierenvrienden.

In de late namiddag ontmoetten we onze gids Pavel voor een wandeling door de stad naar ons restaurant. Na de hors d'oeuvres werden we getrakteerd op een muzikale folklore show die grote indruk op me maakte. Luisterend naar de geluiden, brachten we een heerlijke laatste avond door. En toen was het tijd om afscheid te nemen. Afscheid namen we van 8 prachtige medereizigers die tijdens de reis vrienden werden, van onze gids die deze reis perfect begeleid had en van Emil die ons veilig door het land reed. De laatste nacht sliep ik helemaal niet goed.

Dag 9:

Opgestaan, ontbeten en uitgecheckt. Het is tijd om naar huis te gaan. Zoals zo vaak op reizen, verliet ik Kirgizië met één oog lachend en één oog huilend. Ik had enorm genoten van de reis. Vreemden zijn vrienden geworden en achter me lag een echte avontuurlijke reis in een prachtig land. Het landschap blies me echt omver en de gastvrijheid was hartelijk. Kyrgyzstan, ik zal je echt heel erg missen en zal zeker nog eens terugkomen.

(De terugvlucht verliep rustig en zonder noemenswaardige gebeurtenissen).

Meer over de Avontuur in Kyrgyzstan kun je vinden op onze homepage. Neem ook eens een kijkje bij onze Interview met Cori Je kunt er meer over hen en onze samenwerking te weten komen.